W społeczeństwie operuje przekonanie, iż ażeby osobnik był szczęśliwy, musi posiadać to, o czym marzy, i to od razu. A wcale nie potrzebuje. A już z całą pewnością nie błyskawicznie. Uradowanie różnorodnie bywa określane, przez J. Tuwima nazwane było najnudniejszą obliczem płaczu. Aktualnie się kojarzy z bezsilnością. Cierpliwość nie ma zbyt dobrej oceny, a jednak czujemy jej niedostatek. Tyczczasem zwyczajne oczekiwanie to nie jest cierpliwość. To zdecydowanie jakaś forma fatalizmu. Realnie możemy z powodzeniem opowiadać o cierpliwości jako o mobilnym rozwoju, w którym odoby regulują własną dynamiczność, znajdując adekwatne sposobne tempo, nie za szybkie ani zbyt powolne, a nie czekają, aż coś ktoś albo los pośle.
To bywa jak z wyrabianiem ciasta. Niekiedy trzeba zajrzeć do kuchenki, zweryfikować ciepłotę, zweryfikować patyczkiem, sprawdzić a także zdecydować, czy to już. Powinno się z tymże ciachem porozumiewać. Lecz podgonić się niczego nie da. Wyszykuje się, gdy będzie gotowe.